MIESIĄC MIODOWY Z TEŚCIOWĄ cz.2

W poście traktującym o miesiącu miodowym z teściową (klik), niektórzy z Was dziwili się podanym faktom i szukali drugiego dna:

• "Czuję, że nie jesteś z tego zachwycona, czuję utajone emocje, ale lepsze takie choćby trochę wymuszone słodkości niż otwarte, nieograniczone szarpanie sobie wzajemnie nerwów" autor: Siewcy Zamętu
• "Ale że co, że miodowo z teściową? To aż się w ramach nie mieści. W każdym razie relacje pielęgnować należy o ile to nie był sarkazm" autor: Ellen
• "Hmmmm... :D znając życie to Teściowa daje popalić :)" autor: Wiolka

Nie, nie było w tym ani krzty ironi. Naprawdę smacznie i dobrze się bawiłam. 

Nie dziwię się jednak samowolnemu szukaniu aluzji. Sama prawdopodobnie bym tak czyniła czytając takie słodkie wiadomości z domu: MŁODZI KONTRA RODZICE

Jako, że moi teściowie mieszkają w Hamburgu, wraz z osobistym JUŻ mężem nie mieliśmy okazji do częstych wizyt. Nie oznacza to, że nie znam tematu od podszewki: przed byciem żoną, przed byciem narzeczoną, przed byciem singielką, byłam w innym - dłuuuuuuugim związku. Wtedy to właśnie na własnej skórze odczułam ciemną stronę tematu - istne MONSTER IN LAW/KOSZMAR.

Dzisiaj z niejaką rezerwą podchodzę do branży nowo-nabytej-rodziny, z rezerwą ale i z dużym ZAWIERZENIEM (wbrew poprawności politycznej, hihi)

? MIESIĄC MIODOWY Z TEŚCIAMI JEST MOŻLIWY !
Z moich obliczeń i dzisiejszych rozmów z moim osobistym JUŻ mężem, uznaliśmy, że 2 tygodnie stałego pobytu, to optymalny czas, by cieszyć się sobą. Zaraz po tym pojawiają się pierwsze zgrzyty i czar zaczyna powoli pryskać.
A jaki jest Wasz rekord bytowania bez perturbacji z teściami/przyszłymi?

MAMO TATO - DING DING DONG!

Jestem mistrzynią w manewrowaniu słowami. Z wielką zwinnością unikam użycia dwóch z nich:

MAMO

TATO

Osiągnęłam mistrzostwo, bo to nie lada wyczyn układać zdania bez użycia owych.

N I E  P O T R A F I Ę  S I Ę  P R Z E M Ó C!
Duże słowa zawsze mnie peszyły. 
Prawdopodobnie potrzebuję więcej czasu.

Niestety miesiąc miodowy z teściami powoli dobija końca. To ostatni dzwonek, DING DING DONG! 
by sprawić im przyjemność...
w dniu ślubu oznajmili, że marzą o tym, bym ich nazywała: 
MAMO 
TATO
DING

DING 

DONG! 

 

KOMPLETNIE NIEISTOTNA OSOBA W JEJ OCZACH

Kiedy jedna z przyjaciółek dowiedziała się o mojej decyzji emigracyjnej, nagle zaprzestała kontaktów. Moje wszelkie próby zapytań (mające miejsce jeszcze w Polsce) zostały podsumowane podczas szybkiej wymianie zdań na facebook'u: "nie dostałam żadnych sms'ów, nie miałam żadnych połaczeń, dzieci ostatnio bawiły się telefonem, pewnie usunęły, wszystko jest w jak najlepszym porządku" 
Po czym znowu nastąpiła Ciiiiiisza

W PORZĄDKU?! 

Ponad pięć lat znajomości (w pracy i poza nią) a ja mam uwierzyć w prawdziwość pisanego tonu założenia: W PORZĄDKU?! Poczułam się tak, jakby zdezynfekowała tę przyjaźń i założyła antywłamaniowe kraty do okna domu przepełnionego wspólnymi tematami, Jakbym stała się kompletnie nieistotną osobą w jej oczach. 
Nie płakałam, S E R I O...starałam się tylko zrozumieć.
Widocznie to prawda, iż każdy etap w życiu ma swoich przyjaciół, a ten etap dociągnął do końca
KAŻDY ETAP W ŻYCIU MA SWOICH PRZYJACIÓŁ...TEN ETAP DOCIĄGNĄŁ DO KOŃCA ???
Kurtyna w dół ?

S&TC

Zwiedzanie-zwiedzaniem, pisanie-pisaniem, uciśnianie więzi nowo-rodzinnych uciśnieniem... ale ja mam nieodpartą ochotę na mój naczelny serial:
"SEX AND THE CITY"!

Nie symbolicznie, nie jeden odcinek. Zachłannie pragnę maratonu, zaczynając od pierwszego sezonu. Na samą myśl uśmiecham się całą sobą.
COSMOL I C I O U S!

...gdy tylko znajdziemy nowe mieszkanie, kiedy troszkę się ustatkujemy, ZNAJDZIEMY PRACĘ...

SKORO MOŻNA WYJECHAĆ...

Zawsze należałam do osób, którym trudno podjąć znaczące zmiany. Potrafiłam podać argumenty na ten poczet, jednak tchórzostwo w komitywie z strefą komfortu wygrywało,

W ostatnim czasie, magicznego przeistoczenia się z kobiety-singielki do kobiety-żony, poczułam siłę, której przez 30 lat mi brakowało. Wraz z moim osobistym JUŻ mężem postanowiliśmy emigrować. Nasza emigracja ma wiele imion (o jednych powodach mogę pisać tutaj o innych jeszcze nie ) Nie posiada jednak żalu, tak mocno kreowanego przez media. Nie wyjechaliśmy za 'chlebem' (SUSHI - SRUSZI i te sprawy, hihi)  
Radziliśmy sobie w Polsce. 

Należymy do osób wielce ciekawskich. Nasze narzeczeństwo obfitowało w podróże, dzięki czemu staliśmy się bardziej dociekliwi. Rozbudziliśmy pragnienia: pewnego dnia osiedlić się w miejscu gdzie widoki będą zapierać dech w piersi: Nowa Zelandia, Islandia, Irlandia, Australii, Kanada? 

Nie chcieliśmy być gołosłowni.

Jako, że mój osobisty JUŻ mąż, spędził sześć lat w Anglii, w malowniczym miasteczku nad morzem w Angli, podsycał opowieściami i zdjęciami moją chęć poznania.

I STAŁO SIĘ.

Czy było trudno podjąć mi decyzję,

zostawić wszystko i wszystkich,

rzucić pracę, którą wykonywałam od kilku dobrych lat, pracę, która utrzymywała w doskonałej formie moje życie singielki i w końcu pracę, która była moim hobby od dzieciństwa?

Łatwiej, niż mogłam sobie to wyobrazić.

Skoro można wyjechać, to dlaczego nie wykorzystać tego faktu?

WSPANIAŁA TRZYDZIESTKA

W podstawówce padło z moich ust pierwsze poważne marzenie vel postanowienie: „Przed 30 stką będę miała męża" i...

W OSTATNIEJ CHWILI,

kilka dni po tym jak dałam się zaobrączkować przekroczyłam ten pułap.
ZDĄRZYŁAM,
Ufff!

Zaprzyjaźniłam się ze sobą. Stałam się nieco spokojniejszą personą. Nie reaguję burzliwie na zmiany, nie rozgrzebuje problemów. Zmieniło się też moje spojrzenie na ludzi, którzy mnie otaczają - nie staram się uszczęśliwiać ich na siłę. Przestałam kurczowo trzymać się wybranej raz/utartej drogi. Nie katuje się postanowieniami. Nie reaguję emocjonalnie na każde słowo. Zrzuciłam wiązadła które mnie szczuły: MUSISZ! TAK WYPADA! CO INNI POWIEDZĄ? itepe... Zamknęłam przeszłość.
Magiczna granica trzydziestki jest naprawdę odczuwalna.
W ułamku sekundy, jak za pociągnięciem czarodziejskiej różdźki?
Pewnie, że NIE!
To trzydzieści lat ciężkiej harówki, babraniny w emocjach. Niejednokrotnie istna gehenna (faceci, też macie w tym swój udział*)
KSZTAŁTOWANIE SWOJEJ ŚWIADOMOŚCI POPRZEZ LICZNE - bo trzydziestoletnie - DOŚWIADCZENIA DAJĄ JEDNAK REZULTATY!!!
a może to nie TRZYDZIESTKA, a odnalezienie swojej POŁÓWKI LICZI?

* Sorry. Wiem, że bywacie cudowni, słodcy i niezastąpieni, ale potraficie zajść za skórę.

NOWE NAZWISKO

Niegdyś, każda kobieta po ślubie przybierała nazwisko męża. Działo się to bezdyskusyjnie.  

W niektórych kwestiach jestem zatwardziałą tradycjonalistką. Przyjęcie nazwiska mojego osobistego JUŻ męża odbyło się zatem bezkonfliktowo.

...dlaczego więc ciągle się mylę? 

Kiedy ktoś mnie zapytuje: lekarz czy pani w okienku o godność, bez zastanowienia podaję rodowe nazwisko. Gdy zanosilam wniosek o wymianę dowodu, dwa razy z ROZMACHEM podpisałam się starym...I TAK W KÓŁKO!

Od listopada jesteśmy małżeństwem, a ja nadal (jestem panną, hihi) nie potrafię się przyzwyczaić 

Ile czasu (chociażby statystycznie) potrzeba, by zaadaptować nowe personalia? 

ZADANIE NA DZIŚ:

ćwiczyć MÓJ NADAL DEBIUTUJĄCY podpis

 

KIEDY PRUSZY SNIEG cz2

Widzieliście kiedyś najszczęśliwszego człowieka? 

Przechadzając się ulicami Hamburga spotkała mnie nie lada gratka: 

NAJSZCZĘŚLIWSZY CZŁOWIEK NA ŚWIECIE.
Nie nosił markowych ubrań.

Nie posiadał wypchanego portfela.
Nie miał blisko siebie rodziny.
Posiadał za to miejsce do spania: róg przy jednym ze sklepów, trzy mandarynki i małą butelkę soku.
Przyglądałam się mu nieco dłuższą chwilę...dłuższą, gdyż nie mogłam przestać dziwić się jego ogromnemu uśmiechu i pasji z jaką mówił do siebie o tym co go otacza, 

z całej jego szczęśliwości. 

SZCZĘŚCIE TO STAN UMYSŁU 

JESTEM SZCZĘŚLIWA

A Ty?

KIEDY PRUSZY ŚNIEG...

Odkąd oddaliśmy klucze, nie przestaje ironizować na temat naszej bezdomności. Dzisiejszy spacer wieczorową porą po centrum Hamburga, zamknął mi usta w tym temacie, SZCZELNIE! 
O IRONIO!

...w oddali świeciły się światelka na choince. Kiedy pochodziliśmy bliżej, coraz więcej elementów rzucalo się w oczy. Człapałam zatem z ogromnym zaciekawieniem ale i szacunkiem dla czyjegoś spokoju. 
Książki, cała masa książek, biurko z poczęstunkiem, prezenty pod zielonym drzewkiem - jeszczce nieodpakowane...i 

dwa łózka wyścielone grubą warstwą pościeli.
PRUSZYŁ ŚNIEG.

Spod pierzyny wystawała głowa okryta czerwoną czapką.

DOM, 
na otwartej powierzchni,

pod wejściem na stację.

 

MIESIĄC MIODOWY Z TEŚCIOWĄ

M I E S I Ą C  MIODOWY -
- z teściową jestem zarobiona po pachy:
kawki-herbatki, ciasteczka, cukiereczki, czekoladki...

HERZLICH WILLKOMMEN

Wstaliśmy wcześnie rano (zzzzzZ - 3:00 - zzzzzzZ), by wyruszyć w drogę.
Miejscem docelowym naszej emigracji zostanie Anglia, a właściwie to urocze miasteczko nad samym morzem. Wpierw GPS nastawiliśmy jednak na Hamburg. To najlepsza pora, by uściślić więzy rodzinne. 

Miesiąc z moimi teściami.
AHOY PRZYGODO!

ROZŁĄKA

Pożegnaliśmy się z rodziną. 
P O P R A W K A, 
rodzina pożegnała się z Nami. 

na jak długo? 
nie wiemy...

Wyszłam, przedwcześnie,
przecież to-nie-odpowiednia-pora-na-zalanie-się-łzami.
CZAS NA DZIAŁANIE.

ZUCH DZIEWCZYNA!
ZUCH DZIEWCZYNA?

HOMELESS

Sprawy dotyczące umów, TE-KTÓRE-MOŻNA-ZAKOŃCZYĆ, zakończone. Mieszkanie wysprzątane. Oddane właścicielom, w wersji sterylnej. Od tej chwili, oficjalnie żadnych kluczy nie posiadamy.

Rok po zaręczynach, dwa miesiące po ślubie, zostaliśmy bez dachu nad głową. 

ELIMINACJA

Prośba o pomieszczenie-schowek, została pozytywnie rozpatrzona przez sąsiada rodziców. Takim oto sposobem, wiemy gdzie zostawimy TO-CZEGO-ZABRAĆ-SIĘ-NIE-DA. Sprzęty, ubrania i pozostałe bibeloty przeszły ostrą selekcję (ba! nawet kilka !) Jesteśmy zatem na dobrej drodze... HOLA HOLA, W R Ó Ć ! 
Spakowane, GŁÓWNE walizki, w pierwszej wersji miały mieć sztuk: 2. Zanim się spostrzegliśmy bagażnik odmówił miejsca, a tylne siedzenia w porozumieniu z zawieszeniem krzyknęły: STOP ! 

Przysięgam, eliminacja była agresywna...

DO JASNEJ ANIELKI ! SKĄD TYLE GRATÓW!

Od pięciu dni próbujemy się odkopać. Sterta rzeczy sięga, bagatela, POD SAM SUFIT.

Przed ponad rok mieszkaliśmy w kawalerce, niecałe 30 m2. Mimo iż zawsze interesowałam się tematem minimalizmu, w praktyce nie trafił on na świecznik, do naszych czterech kątów. TERAZ KAJAM SIĘ! KA! JAM! SIĘ! 

Nieco zdezorientowana w terenie, zapytałam wujka Google: Jak ujarzmić tą „SODOMĘ”?

Poradził jak spakować się na wakacje/urlop/weekend, bladego pojęcia jednak nie miał jak spakować całe swoje 30 letnie życie do walizek z napisem EMIGRACJA.

Bez klarownej odpowiedzi pozostało drugie fundamentalne pytanie: Gdzie pozostawić TO-CZEGO-ZABRAĆ-SIĘ-NIE-DA ?

Ani razu nie krzyknęłam, ani razu nie przeklęłam, nie wylałam też ni jednej kropli łzy (co przy poprzednich przeprowadzkach lało się strumieniami)
I co?
I CO ?
ZUCHA w sobie wyhodowałam!

EMIGRACJA

Grudzień okrutnie dawał się we znaki, sprzeczając się z Nami. Nucił pożegnalne pieśni na zmianę z tymi prawidłowymi, świątecznymi. 

Z moim osobistym JUŻ mężem podjęłam decyzję, 

W Y Z W A N I E

Emigracja.